کد مطلب : ۵۰۱۷
آیت‌الله میرزاجواد تبریزی:
از آلات لهو و لعب در عزا خودداری کنید
مترجم: برهان محمودی
ترجمه یاداشت مرحوم آیت‌الله میرزا جواد تبریزی به شرح ذیل می باشد:
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و درود خدا بر محمد(ص) بهترین پیامبران و خاندان پاکش
خداوند متعال می فرماید: «و من یعظم شعائر الله فإنها من تقوی القلوب»؛ هرکس شعائر الهی را بزرگ بدارد، همانا از پروای قلوب است.
از بارزترین مصادیق شعائر الهی و بزرگترین آنها زنده نگاه داشتن راه و هدف اباعبدالله(ع) به خصوص در ایام عاشوراست؛ همان هدفی که امام حسین(ع) به خاطر تحقق آن از مکه خارج شد.
این هدف در کلام ایشان هنگام خروج ظاهر شده است: «و إنما خرجت لطلب الإصلاح فی أمة جدی أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر»؛ همانا قیام من برای اصلاح امت جدم و احیای امر به معروف و نهی از منکر است.
بنابراین زنده نگه داشتن هدف امام حسین(ع) برابر با زنده نگه داشتن دین و اهداف پروردگار است که این اهداف در قیام امام حسین تجلی پیدا کرده است.
سیره شیعه امامیه از زمان شهادت حسین(ع) تا کنون بر زنده نگاه داشتن یاد و ذکر ایشان بر "گریستن و گریاندن و پوشیدن لباس سیاه و برگزاری مجالس ماتم و عزا از سوی هر مرد و زن" است.
این امور همگی از آنجا که از طرف ائمه سفارش شده اند، از نظر شرعی نیز مستحب هستند و درجات فراوانی از ثواب بر آنها مترتب است. روایاتی که در آنها بر اظهار حزن و اندوه فراوان بر مصائب حسین اصرار شده است.
امام باقر(ع) در روایتی که در آن بر برپایی اینگونه مجالس توصیه کرده اند، فرموده اند: «من اینگونه مجالس را بسیار دوست دارم. امر ما را در آن زنده نگه دارید؛ پس هر کس که امر ما را زنده نگاه دارد، هرگز قلبش در روزی که قلوب می میرند، نمی میرد.»
امام صادق(ع) می فرمایند: «خداوند خونخواه جدم حسین(ع) است. همانا که هر گونه حزن و اندوهی مکروه است مگر ناله و گریه به خاطر کشته شدن حسین(ع).»
آنچه شرعا از همه مؤمنان خواسته شده است تلاش در اظهار حزن و نأسف در ایام عاشورا و برگزاری مجالس عزای حسین به گونه ای که مصداق واقعی عزاداری برای اهل بیت پیامبر(ص) باشد؛ همچنین عزاداری زنان و کودکان باید کاملا با حفظ و رعایت محذورات شرعی باشد.
از جمله این حدود می توان به نمونه های زیر اشاره کرد:
* خودداری از کاربرد آلات موسیقی لهو و لعب آمیز و ایجاد غنای در صوت در هنگام قرائت اشعار ومراثی.
* جدا کردن مجالس مردان و زنان از هم(همانگونه که میان مردم متعارف است).
* خودداری از دست زدن در مجالس اهل بیت(ع)؛ چراکه توهین به آنهاست.
* سوء‌استفاده نکردن از منبر حسینی جهت دست یابی به مقاصد سیاسی و دنیوی.
از خداوند برای همه مؤمنان طلب توفیق در احیای ذکر و یاد سیدالشهداء(ع) و نیز شمرده شدن آنها در زمره مشمولان "أن شیعتنا یفرحون بفرحنا و یحزنون بحزننا" را مسألت دارم.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و درود خدا بر محمد(ص) بهترین پیامبران و خاندان پاکش
خداوند متعال می فرماید: «و من یعظم شعائر الله فإنها من تقوی القلوب»؛ هرکس شعائر الهی را بزرگ بدارد، همانا از پروای قلوب است.
از بارزترین مصادیق شعائر الهی و بزرگترین آنها زنده نگاه داشتن راه و هدف اباعبدالله(ع) به خصوص در ایام عاشوراست؛ همان هدفی که امام حسین(ع) به خاطر تحقق آن از مکه خارج شد.
این هدف در کلام ایشان هنگام خروج ظاهر شده است: «و إنما خرجت لطلب الإصلاح فی أمة جدی أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر»؛ همانا قیام من برای اصلاح امت جدم و احیای امر به معروف و نهی از منکر است.
بنابراین زنده نگه داشتن هدف امام حسین(ع) برابر با زنده نگه داشتن دین و اهداف پروردگار است که این اهداف در قیام امام حسین تجلی پیدا کرده است.
سیره شیعه امامیه از زمان شهادت حسین(ع) تا کنون بر زنده نگاه داشتن یاد و ذکر ایشان بر "گریستن و گریاندن و پوشیدن لباس سیاه و برگزاری مجالس ماتم و عزا از سوی هر مرد و زن" است.
این امور همگی از آنجا که از طرف ائمه سفارش شده اند، از نظر شرعی نیز مستحب هستند و درجات فراوانی از ثواب بر آنها مترتب است. روایاتی که در آنها بر اظهار حزن و اندوه فراوان بر مصائب حسین اصرار شده است.
امام باقر(ع) در روایتی که در آن بر برپایی اینگونه مجالس توصیه کرده اند، فرموده اند: «من اینگونه مجالس را بسیار دوست دارم. امر ما را در آن زنده نگه دارید؛ پس هر کس که امر ما را زنده نگاه دارد، هرگز قلبش در روزی که قلوب می میرند، نمی میرد.»
امام صادق(ع) می فرمایند: «خداوند خونخواه جدم حسین(ع) است. همانا که هر گونه حزن و اندوهی مکروه است مگر ناله و گریه به خاطر کشته شدن حسین(ع).»
آنچه شرعا از همه مؤمنان خواسته شده است تلاش در اظهار حزن و نأسف در ایام عاشورا و برگزاری مجالس عزای حسین به گونه ای که مصداق واقعی عزاداری برای اهل بیت پیامبر(ص) باشد؛ همچنین عزاداری زنان و کودکان باید کاملا با حفظ و رعایت محذورات شرعی باشد.
از جمله این حدود می توان به نمونه های زیر اشاره کرد:
* خودداری از کاربرد آلات موسیقی لهو و لعب آمیز و ایجاد غنای در صوت در هنگام قرائت اشعار ومراثی.
* جدا کردن مجالس مردان و زنان از هم(همانگونه که میان مردم متعارف است).
* خودداری از دست زدن در مجالس اهل بیت(ع)؛ چراکه توهین به آنهاست.
* سوء‌استفاده نکردن از منبر حسینی جهت دست یابی به مقاصد سیاسی و دنیوی.
از خداوند برای همه مؤمنان طلب توفیق در احیای ذکر و یاد سیدالشهداء(ع) و نیز شمرده شدن آنها در زمره مشمولان "أن شیعتنا یفرحون بفرحنا و یحزنون بحزننا" را مسألت دارم.
مرجع : سایت المهدی
