پیوند سنت و نوآوری در شعر انقلاب اسلامی

محمدرضا سنگری، شاعر و منتقد ادبی کشورمان گفت: برخی ادعا می‌کنند که شعر انقلاب اسلامی میانه خوبی با قالب‌های نو ندارد و شاعران انقلاب بیشتر در قالب کلاسیک شعر می‌سرایند. در حالی که شاعران شاخصی چون سیدعلی موسوی گرمارودی، زنده‌یاد طاهره صفارزاده و نعمت میرزازاده را سراغ داریم که بیشتر از سروده‌های کلاسیک با اشعار نو، نیمایی و سپیدشان شناخته می‌شوند.

سنگری تاکید کرد: شاعران انقلاب اسلامی تعارضی با قالب‌های نو ندارند و حتی به نوآوری در فرم و محتوا در کنار هم می‌پردازند.
وی ادامه داد: در نگاه شاعران انقلاب نوگرایی در تعارض با سنت نیست و پذیرش سنت نیز ستیز با نوگرایی محسوب نمی‌شود. امروزه همپای نوترین جریان‌های شعری، شعر دینی و آیینی حضور دارد و این گواه همخوانی شعر و شاعر انقلاب اسلامی با پویایی و نواندیشی است.

احیای رباعی و دوبیتی با نوآوری‌های جدید
سنگری تصریح کرد: البته در همان نخستین سال‌های پس از انقلاب، اقبال به قالب‌هایی چون رباعی، دوبیتی و مثنوی فراوان شد و رباعی و دوبیتی با نوآوری‌هایی نوین دوباره احیاء شدند.
این منتقد و استاد دانشگاه همچنین به بُعد مردم‌گرایانه شعر انقلاب اسلامی اشاره کرد و گفت: در طول انقلاب و پس از آن در همه رخدادها شاهد ظهور ادبیاتی هستیم که مردم با همان ذوق و زمینه تاریخی شعرگرای خود خلق می‌کنند.

وی افزود: در این راستا شاعران هم به مردم می‌گرایند و به رنج‌های مردم توجه می‌کنند و گاه فروتنانه در برابر روح مبارز و پرصلابت جامعه به بیان حقارت خودشان می‌پردازند.
سنگری ادامه داد: جلوه‌ای از مردمی بودن شاعران انقلاب بر نتابیدن دورنگی‌های رفتاری و دیدن گرایش به ثروت و شهرت و فراموش شدن آرمان‌ها و ارزش‌ها و غفلت از راه و منش شهداست که در قالب اشعار اعتراض، نمود می‌کند.

وی تصریح کرد: شاعر انقلاب با طرح دردمندی و اعتراض خود به ناراستی‌ها عکس‌العمل نشان می‌دهد و شعرش آئینه مصائب مردم می‌شود.
به گفته سنگری، شاعر انقلاب با جهان‌بینی و نگرش خود قابل رصد بوده و ژرف‌ساخت شعر وی آیینه باورهای اوست، هر چند به طور مستقیم از مضامین و مسائل انقلاب اسلامی سخن نگفته باشد.