کد مطلب : ۲۳۱۱۱
گفت و گو با حاج محمود تاری شاعر و مداح درباره وضعیت تشکل‌های ستایشگری
برخی تشکل‌ها سنخیتی با امر مداحی ندارند/ اساسنامه ها شبیه هم هستند
امین یگانه: حاج محمود تاری شاعر و مداح با لحنی صریح آسیب ها را می گوید: این که مداحان در میان خودشان وحدت ندارند . تشکل ها متحد نیستند و یا برخی از تشکل ها هیچ سنخیتی با امر ستایشگری ندارند و... . اما او با همان شوری که آسیب ها را می شمارد پیشنهادهایی هم دارد تا آسیب ها بر طرف شوند. از آسیب کوچکی که به گوشه ای از مداحان وارد شود نه خرسند بلکه موجب مرارت خاطرش می شود.
در گفت و گوی پیش رو می توانید دغدغه های او درباره وحدت مداحان، تشکل ها و همین طور مسیری که ترسیم می کند برای رسیدن به وحدت شیعه و سنی را بخوانید.
چند سالی است که رشد چشم گیر تشکل های ستایشگری را مشاهده می کنیم. تعدد این تشکل ها به نظر شما مثبت است یا منفی؟
مسلما من با زیاد شدن این تشکل ها مخالفم. دلیل این مخالفتم هم وضعیت امروز است. با یک بررسی کلی تشکل های ستایشگری امروز، به راحتی می توان دریافت که بسیاری از این تشکل ها هیچ سنخیتی با اصل مسئله ندارند. آیا این که مداحی ما پیشرفتی نداشته به این معنی نیست که این تشکل هایی که قرار بود از نظر کیفی و کمی امر ستایشگری را سروسامان دهند نتوانسته اند به وظیفه شان عمل کنند؟ آیا نشانگر این نیست که این تشکل ها به هیچ وجه با این امر سنخیتی ندارند و از این رو نمی توانند بارش موثری در این زمینه داشته باشند؟
حاج آقا در مواردی هم این تشکل ها موازی کاری دارند. فکر می کنید چرا این اتفاق افتاده است؟
نخست، در ادامه پاسخ به سوال اول مطلبی اضافه کنم. برای من همواره جای تعجب است که چرا این تشکل ها هیچ کدام شان علمی ندارند. منظورم از شان علمی، آشنایی با زیر و برم کار مداحی است. وقتی تشکلی در حوزه خود نمی تواند شان علمی خود را اثبات کند چطور می تواند جریان سازی کند و یا طرحی نو دراندازد. وارد کردن طرحی در امر مداحی و سامان دادن به وضعیت گذشته اصلی ترین دغدغه ای بود که عامل برپا شدن تشکل های ستایشگری شد که هم اکنون هیچ خبری از آن دغدغه نیست.
اما این که می گویید این تشکل های موازی کاری می کنند کاملا درست است. دلیل بسیار مهمی هم دارد این مسئله. بسیاری از این تشکل ها وقتی تشکیل می شدند اصلا از خودشان نپرسیده اند که اصلا چرا باید تشکل ستایشگری وجود داشته باشد! چون در اصل کار، هیچ اندیشه ای نشده. شما وقتی رجوع می کنید به اساسنامه های این تشکل ها متوجه می شوید اساسنامه هایشان شبیه به هم است. اساس نامه ای ندارند که از آن طرحی برخیزد که به درد ستایشگران و امر مداحی بخورد. این ها می خواهند زندگی مداحان را سروسامان دهند یا خود مداحی را؟ این را مشخص نکرده اند. اگر می خواهند مداح پرورش دهند از چه راهی و چطور این کار میسّر می شود؟ این مورد هم مجهول و مبهم است.
این تشکل ها هر کدام که به وجود آمده‌اند کارشان را مستقل و بدون مشورت با بزرگان امر مداحی آغاز کرده اند. طبیعی است که در این صورت نه از گذشته مداحی تصویری دارند و نه برای آینده طرحی.
مدتی پیش به پیشنهاد بنیاد دعبل شورای هماهنگی تشکل های ستایشگری تشکیل شد که در نوع خود قدمی در راستای سروسامان دادن به وضعیت تشکل ها بود. نظر شما درباره این شورای هماهنگی چیست؟
به نظر من شورا هم شرایطی دارد. اصولی دارد. اولین گام در موفقیت شورا این است که همه تشکل ها در آن حضور فعال داشته باشند. این در حالی است که من فکر می کنم این شورا در واقعیت تحقق نخواهد یافت. چون هر کدام از این تشکل ها خود را مدیر و راهبر مسئله ستایشگری می دانند. از این رو اگر اساسنامه سفت و سختی نوشته شود، همه تشکل ها ذیل شورا تعریف شوند و بزرگان مداح هم در این شورا صاحب کرسی باشند به نظرم می توان به آن دل بست. حرف من این است، شورا خوب است و طرحی است از سر دغدغه‌مندی ولی چطور و چگونه تشکیل شود مهم است.
یکی از کارهای مهمی که صدا و سیما انجام می‌دهد برگزاری همایش پیرغلامان است که بعد از تغییرات اخیر در این سازمان معلوم نیست چه بر سر این همایش بیاید...نظرتان درباره این همایش چیست؟
همایش پیرغلامان کار بسیار خوبی بود با همه نقدهایی که وارد است. باید این کار را خودمان به دست بگیریم. تا هر مدیری که می آید نتواند سلیقه ای با آن رفتار کند. کارهای ستایشگری باید به دست خود ستایشگران و تشکل های خودشان باشد. به شرطی که تشکل ها با هم متحد باشند. ما نیازمند همایش پیرغلامان هستیم. از این رو نباید اجازه دهیم این کار روی زمین بماند. از طرفی به اداره کل و رادیو هم نیاز داریم. وقتی همه ابزار ها را داریم، مداح، آرشیو، متخصص و... را داریم چرا خودمان دست به کار نشویم.
به عنوان یک مداح نظرتان درباره مسئله وحدت بین شیعه و سنی که چند سال است مطرح است و گاهی مشکلاتی هم پیش می‌آید چیست؟
محرمی که گذشت یکی از آقایان یک حرکت ضد وحدتی انجام داد. بعد برخی هم به ایشان تذکر دادند، در صورتی که چنان ایشان را قبل از آن بالا برده بودند و مقامات داده بودند که ایشان خودش را در مقامی می دانست که می تواند تصمیم بگیرد که چه حرکتی درباره وحدت انجام دهد. چنین افرادی را ما هم بین جوان ها داریم هم بین پیش‌کسوتان. این در حالی است که این افراد بیشتر از انگشتان یک دست هم نیستند که ضد وحدت حرکت می کنند و شعر می گویند و می خوانند. به نظر من اگر در میان مداحانی که معتقد به وحدت هستند اتحاد واقعی شکل گیرد و نگویند حکم مداحی های پنهانی با آشکارا فرق دارد. با همدیگر هم نظر شوند و پای حرفشان باشند. فقط وحدتی بخوانند و بعد هم خط قرمزی دور این چند نفر کشیده شود، تبلیغ نشوند، برایشان مقام و منزلتی قائل نشوند این مسئله حل می شود. اما اگر بین معتقدین به وحدت هم وحدت نباشد نمی شود توقعی داشت که مداحان بتوانند برای وحدت بین شیعه و سنی کاری انجام دهند.
در گفت و گوی پیش رو می توانید دغدغه های او درباره وحدت مداحان، تشکل ها و همین طور مسیری که ترسیم می کند برای رسیدن به وحدت شیعه و سنی را بخوانید.
چند سالی است که رشد چشم گیر تشکل های ستایشگری را مشاهده می کنیم. تعدد این تشکل ها به نظر شما مثبت است یا منفی؟
مسلما من با زیاد شدن این تشکل ها مخالفم. دلیل این مخالفتم هم وضعیت امروز است. با یک بررسی کلی تشکل های ستایشگری امروز، به راحتی می توان دریافت که بسیاری از این تشکل ها هیچ سنخیتی با اصل مسئله ندارند. آیا این که مداحی ما پیشرفتی نداشته به این معنی نیست که این تشکل هایی که قرار بود از نظر کیفی و کمی امر ستایشگری را سروسامان دهند نتوانسته اند به وظیفه شان عمل کنند؟ آیا نشانگر این نیست که این تشکل ها به هیچ وجه با این امر سنخیتی ندارند و از این رو نمی توانند بارش موثری در این زمینه داشته باشند؟
حاج آقا در مواردی هم این تشکل ها موازی کاری دارند. فکر می کنید چرا این اتفاق افتاده است؟
نخست، در ادامه پاسخ به سوال اول مطلبی اضافه کنم. برای من همواره جای تعجب است که چرا این تشکل ها هیچ کدام شان علمی ندارند. منظورم از شان علمی، آشنایی با زیر و برم کار مداحی است. وقتی تشکلی در حوزه خود نمی تواند شان علمی خود را اثبات کند چطور می تواند جریان سازی کند و یا طرحی نو دراندازد. وارد کردن طرحی در امر مداحی و سامان دادن به وضعیت گذشته اصلی ترین دغدغه ای بود که عامل برپا شدن تشکل های ستایشگری شد که هم اکنون هیچ خبری از آن دغدغه نیست.
اما این که می گویید این تشکل های موازی کاری می کنند کاملا درست است. دلیل بسیار مهمی هم دارد این مسئله. بسیاری از این تشکل ها وقتی تشکیل می شدند اصلا از خودشان نپرسیده اند که اصلا چرا باید تشکل ستایشگری وجود داشته باشد! چون در اصل کار، هیچ اندیشه ای نشده. شما وقتی رجوع می کنید به اساسنامه های این تشکل ها متوجه می شوید اساسنامه هایشان شبیه به هم است. اساس نامه ای ندارند که از آن طرحی برخیزد که به درد ستایشگران و امر مداحی بخورد. این ها می خواهند زندگی مداحان را سروسامان دهند یا خود مداحی را؟ این را مشخص نکرده اند. اگر می خواهند مداح پرورش دهند از چه راهی و چطور این کار میسّر می شود؟ این مورد هم مجهول و مبهم است.
این تشکل ها هر کدام که به وجود آمده‌اند کارشان را مستقل و بدون مشورت با بزرگان امر مداحی آغاز کرده اند. طبیعی است که در این صورت نه از گذشته مداحی تصویری دارند و نه برای آینده طرحی.
مدتی پیش به پیشنهاد بنیاد دعبل شورای هماهنگی تشکل های ستایشگری تشکیل شد که در نوع خود قدمی در راستای سروسامان دادن به وضعیت تشکل ها بود. نظر شما درباره این شورای هماهنگی چیست؟
به نظر من شورا هم شرایطی دارد. اصولی دارد. اولین گام در موفقیت شورا این است که همه تشکل ها در آن حضور فعال داشته باشند. این در حالی است که من فکر می کنم این شورا در واقعیت تحقق نخواهد یافت. چون هر کدام از این تشکل ها خود را مدیر و راهبر مسئله ستایشگری می دانند. از این رو اگر اساسنامه سفت و سختی نوشته شود، همه تشکل ها ذیل شورا تعریف شوند و بزرگان مداح هم در این شورا صاحب کرسی باشند به نظرم می توان به آن دل بست. حرف من این است، شورا خوب است و طرحی است از سر دغدغه‌مندی ولی چطور و چگونه تشکیل شود مهم است.
یکی از کارهای مهمی که صدا و سیما انجام می‌دهد برگزاری همایش پیرغلامان است که بعد از تغییرات اخیر در این سازمان معلوم نیست چه بر سر این همایش بیاید...نظرتان درباره این همایش چیست؟
همایش پیرغلامان کار بسیار خوبی بود با همه نقدهایی که وارد است. باید این کار را خودمان به دست بگیریم. تا هر مدیری که می آید نتواند سلیقه ای با آن رفتار کند. کارهای ستایشگری باید به دست خود ستایشگران و تشکل های خودشان باشد. به شرطی که تشکل ها با هم متحد باشند. ما نیازمند همایش پیرغلامان هستیم. از این رو نباید اجازه دهیم این کار روی زمین بماند. از طرفی به اداره کل و رادیو هم نیاز داریم. وقتی همه ابزار ها را داریم، مداح، آرشیو، متخصص و... را داریم چرا خودمان دست به کار نشویم.
به عنوان یک مداح نظرتان درباره مسئله وحدت بین شیعه و سنی که چند سال است مطرح است و گاهی مشکلاتی هم پیش می‌آید چیست؟
محرمی که گذشت یکی از آقایان یک حرکت ضد وحدتی انجام داد. بعد برخی هم به ایشان تذکر دادند، در صورتی که چنان ایشان را قبل از آن بالا برده بودند و مقامات داده بودند که ایشان خودش را در مقامی می دانست که می تواند تصمیم بگیرد که چه حرکتی درباره وحدت انجام دهد. چنین افرادی را ما هم بین جوان ها داریم هم بین پیش‌کسوتان. این در حالی است که این افراد بیشتر از انگشتان یک دست هم نیستند که ضد وحدت حرکت می کنند و شعر می گویند و می خوانند. به نظر من اگر در میان مداحانی که معتقد به وحدت هستند اتحاد واقعی شکل گیرد و نگویند حکم مداحی های پنهانی با آشکارا فرق دارد. با همدیگر هم نظر شوند و پای حرفشان باشند. فقط وحدتی بخوانند و بعد هم خط قرمزی دور این چند نفر کشیده شود، تبلیغ نشوند، برایشان مقام و منزلتی قائل نشوند این مسئله حل می شود. اما اگر بین معتقدین به وحدت هم وحدت نباشد نمی شود توقعی داشت که مداحان بتوانند برای وحدت بین شیعه و سنی کاری انجام دهند.
