کد مطلب : ۳۳۹۱۱
با خود می گویم
فرشاد محسن زاده: این بیقراری میلیون ها انسان شیفته نمی تواند صرفا حب ظاهری باشد ، توالی تاریخی موضوع و تسلسل آن از هر نسلی به نسل دیگر قطعا بی ارادت خالصانه ، قادر نخواهد بود 14 قرن ماندگار بماند.
بی شک صرف یک رویداد تاریخی – مذهبی نیز نمی تواند سمفونی عشق بسازد تا گوش نواز و جان گداز زندگان هر عصر از این اعصار 14 قرنه باشد چرا که در تاریخ بشریت رویدادهای دیگری با مشابهت های کم و بیش در بستر زمانه روی داده که یا به نسیان سپرده شده اند یا کمترین اثر را در ذهن سیال آدمی گذاشته اند.
دنیای اسلام نیز کم شاهد چنین حوادث و قیام هایی نبود اما فقط یک قیام است که همواره شعله های آن فروزان است و نه تنها برابرهیچ تندبادی خاموش نشد ، ای بسا فروزان تر و تابناکی نورش عالم گیرتر هم شده است.
صفوف فشرده خیل مشتاقان آن حضرت که تداعی کننده روز قیامت بر مبنای وعده سبحان الله است عظیم ترین همایش مذهبی در این کره خاکی شمرده می شود که جهان تاکنون به خود دیده است ، این گردهمایی بی عشق حسین (ع) ، هیچ دولتی را یارای تدارک آن نیست.
آنچه که این شبه قیامت را عظمت می بخشد عمل بر طریقت آیه ' ان اکرمکم عندالله اتقاکم ' است که به وضوح فقیر و غنی ، صغیر و کبیر ، ضعیف و قوی ، عاشق و فارغ بی هیچ چشمداشتی جز نظر به نظر مولای آزادگان برای دیدار معشوق خویش در طبق اخلاص نمی گذارند.
آن هنگام که تصاویر سرآسیمه میلیون ها مشتاق و زائر سرور آزادگان ، اسوه بخشندگی ، اسطوره شکیبایی ، تجسم عینی دیانت و در یک کلام ثارالله را بی هیچ مزد و منتی می بینی که در راه رسیدن به بارگاه مقدس حسین (ع) هر یک مخلصانه عصای دیگری و تکیه گاه زائری می شود ، با خود می گویم انگار انسانیت در کمال تجلی یافت و همه تلاش انبیا و اوصیا به بار نشست.
با خود می گویم ، ای کاش همه ایام همانند ایام اربعین حسینی بود تا دل مشتاقان آن مالامال از محبت ، عشق ورزی و نوع دوستی به همه انسان ها خاصه هموطنان ایرانی و محبان حسین بن علی (ع) بود.
وقتی به واسطه عشق به حسین می توانم دست مستمندی را بگیرم و راهی دیارعشاق کنم ، کفش زائری را واکس بزنم و براق کنم ، لقمه نانی را به تبرک یا رفع گرسنگی پیشکش زائری کنم و ...
پس می توانم در باقی ایام سال ضعیفی را دستگیر باشم ، کالایی را انبار و احتکار نکنم ، دارویی را به قیمت جان نفروشم ، نانی از سفره محبان حسین و شیعیان علی (ع) نربایم، بخشش را به جای کینه در دل بنشانم، طریقیت حسین همین است 'خدا را دیدن و خود را ندیدن'.
با خود می گویم ، چه می شود مردمان میهن من همه سال را مانند ایام ماه محرم و رمضان بیشتر خدابین باشند تا خودبین ، جوشش سخاوت اربعینی که به برکت خون حسین در دل هایمان رهنمون می شود چه می شود که در همه ایام در دل های ما موج بزند و تا تنگنایی حادث می شود و تحریمی از سوی یزیدیان زمان علیه شیعیان این سرزمین وضع می شود، دست در جیب دیگری نکنیم و نانی را از سفره ضعیفی نرباییم، سفره خود فربه نکنیم و لقمه ای را از گلوی کسی نبریم و جماعتی را پی نان جوینی روان و دوان نکنیم.
با خود می گویم ، طریقیت حسین بخشندگی است، دلداگی حسین عملی است ، شیعه راستین طریقیت اش کربلایی است ، حب دنیا ، سود جویی ، رندی ، تعدّی ، بی انصافی ، رانت خواری و با نان دیگران خشت کاخ خویش ساختن در مکتب حسین (ع) جایی ندارد.
پس آنچه که باید از حسین خدایگان آزادی خواهی، اسوه شهامت ، آموزگار سخاوت ، اساس دیانت ، عصاره نبوت آموخت و عمل کرد ، طریقیت حسینی است که پیشه همه مردان خدا ، مخلصان اهل بیت، شهدای کربلا و شهدای این سرزمین اعم از دفاع مقدس و مدافعین حرم ، بر این طریقیت استوار بود ، سود جویی و مرد رندی ، عافیت طلبی و خود خواهی ، خود نمایی و ضعیف آزاری و ... در این طریقیت جایی نداشت.
فلسفه اربعین به طور قطع باید برای زائران آن امام همام و سوگواران سالار شهیدان علاوه بر حظ ظاهری ، نتایج عینی و عملی به دنبال داشته باشد که از آن سیره عملی یاد می شود که با تاثیرپذیری حقیقی از مکتب حسین عینیت خواهد یافت.
در مکتب حسین، تزکیه نفس و پالایش روح از پلشتی ها بر تقدس نمادین ارحج است ، دگر خواهی بر خودخواهی رجحان دارد، نوع دوستی بر خود بینی و خویش پرستی برتری می یابد، دستگیری بر دست اندازی ترجیح داده می شود و در یک کلام انسانیت و خلیفه الهی انسان ارج و قرب می یابد و آدمیت در مرام حسین معنی پیدا می کند و هرگاه توانستیم به مقام آدمیت دست یابیم آنگاه در زمره زائران حقیقی آن امام همام خواهیم بود.
بی شک صرف یک رویداد تاریخی – مذهبی نیز نمی تواند سمفونی عشق بسازد تا گوش نواز و جان گداز زندگان هر عصر از این اعصار 14 قرنه باشد چرا که در تاریخ بشریت رویدادهای دیگری با مشابهت های کم و بیش در بستر زمانه روی داده که یا به نسیان سپرده شده اند یا کمترین اثر را در ذهن سیال آدمی گذاشته اند.
دنیای اسلام نیز کم شاهد چنین حوادث و قیام هایی نبود اما فقط یک قیام است که همواره شعله های آن فروزان است و نه تنها برابرهیچ تندبادی خاموش نشد ، ای بسا فروزان تر و تابناکی نورش عالم گیرتر هم شده است.
صفوف فشرده خیل مشتاقان آن حضرت که تداعی کننده روز قیامت بر مبنای وعده سبحان الله است عظیم ترین همایش مذهبی در این کره خاکی شمرده می شود که جهان تاکنون به خود دیده است ، این گردهمایی بی عشق حسین (ع) ، هیچ دولتی را یارای تدارک آن نیست.
آنچه که این شبه قیامت را عظمت می بخشد عمل بر طریقت آیه ' ان اکرمکم عندالله اتقاکم ' است که به وضوح فقیر و غنی ، صغیر و کبیر ، ضعیف و قوی ، عاشق و فارغ بی هیچ چشمداشتی جز نظر به نظر مولای آزادگان برای دیدار معشوق خویش در طبق اخلاص نمی گذارند.
آن هنگام که تصاویر سرآسیمه میلیون ها مشتاق و زائر سرور آزادگان ، اسوه بخشندگی ، اسطوره شکیبایی ، تجسم عینی دیانت و در یک کلام ثارالله را بی هیچ مزد و منتی می بینی که در راه رسیدن به بارگاه مقدس حسین (ع) هر یک مخلصانه عصای دیگری و تکیه گاه زائری می شود ، با خود می گویم انگار انسانیت در کمال تجلی یافت و همه تلاش انبیا و اوصیا به بار نشست.
با خود می گویم ، ای کاش همه ایام همانند ایام اربعین حسینی بود تا دل مشتاقان آن مالامال از محبت ، عشق ورزی و نوع دوستی به همه انسان ها خاصه هموطنان ایرانی و محبان حسین بن علی (ع) بود.
وقتی به واسطه عشق به حسین می توانم دست مستمندی را بگیرم و راهی دیارعشاق کنم ، کفش زائری را واکس بزنم و براق کنم ، لقمه نانی را به تبرک یا رفع گرسنگی پیشکش زائری کنم و ...
پس می توانم در باقی ایام سال ضعیفی را دستگیر باشم ، کالایی را انبار و احتکار نکنم ، دارویی را به قیمت جان نفروشم ، نانی از سفره محبان حسین و شیعیان علی (ع) نربایم، بخشش را به جای کینه در دل بنشانم، طریقیت حسین همین است 'خدا را دیدن و خود را ندیدن'.
با خود می گویم ، چه می شود مردمان میهن من همه سال را مانند ایام ماه محرم و رمضان بیشتر خدابین باشند تا خودبین ، جوشش سخاوت اربعینی که به برکت خون حسین در دل هایمان رهنمون می شود چه می شود که در همه ایام در دل های ما موج بزند و تا تنگنایی حادث می شود و تحریمی از سوی یزیدیان زمان علیه شیعیان این سرزمین وضع می شود، دست در جیب دیگری نکنیم و نانی را از سفره ضعیفی نرباییم، سفره خود فربه نکنیم و لقمه ای را از گلوی کسی نبریم و جماعتی را پی نان جوینی روان و دوان نکنیم.
با خود می گویم ، طریقیت حسین بخشندگی است، دلداگی حسین عملی است ، شیعه راستین طریقیت اش کربلایی است ، حب دنیا ، سود جویی ، رندی ، تعدّی ، بی انصافی ، رانت خواری و با نان دیگران خشت کاخ خویش ساختن در مکتب حسین (ع) جایی ندارد.
پس آنچه که باید از حسین خدایگان آزادی خواهی، اسوه شهامت ، آموزگار سخاوت ، اساس دیانت ، عصاره نبوت آموخت و عمل کرد ، طریقیت حسینی است که پیشه همه مردان خدا ، مخلصان اهل بیت، شهدای کربلا و شهدای این سرزمین اعم از دفاع مقدس و مدافعین حرم ، بر این طریقیت استوار بود ، سود جویی و مرد رندی ، عافیت طلبی و خود خواهی ، خود نمایی و ضعیف آزاری و ... در این طریقیت جایی نداشت.
فلسفه اربعین به طور قطع باید برای زائران آن امام همام و سوگواران سالار شهیدان علاوه بر حظ ظاهری ، نتایج عینی و عملی به دنبال داشته باشد که از آن سیره عملی یاد می شود که با تاثیرپذیری حقیقی از مکتب حسین عینیت خواهد یافت.
در مکتب حسین، تزکیه نفس و پالایش روح از پلشتی ها بر تقدس نمادین ارحج است ، دگر خواهی بر خودخواهی رجحان دارد، نوع دوستی بر خود بینی و خویش پرستی برتری می یابد، دستگیری بر دست اندازی ترجیح داده می شود و در یک کلام انسانیت و خلیفه الهی انسان ارج و قرب می یابد و آدمیت در مرام حسین معنی پیدا می کند و هرگاه توانستیم به مقام آدمیت دست یابیم آنگاه در زمره زائران حقیقی آن امام همام خواهیم بود.
مرجع : ایرنا
