با اجبار کودکان را وارد عرصه مداحی نکنیم

دعبل: توجه به نکات آموزشی بنیادین در آموزش مداحی به کودکان، زمینه را برای ستایش‌گری اصولی و صحیح برخاسته از استعداد و توانمندی‌های لازم فراهم می‌آورد که نقش برجسته‌ای در انتقال آموزه‌های اصیل دینی به جامعه دارد. محمد فراهانی مداح، در گفتگو با دعبل به بررسی شرایط آموزش مداحی به کودکان و آسیب‌های آن پرداخته است.
 

شرایطی که باید در آموزش مداحی به کودکان در نظر بگیریم نخست آن است که طبیعتا بایستی به جذابیت‌ها توجه شود و در شرایط سنی کودکان، پرداختن به مسائل اهل بیت (ع) صلاح به نظر نمی‌رسد و بیشتر باید به محتواهای عاطفی و مدح و فضیلت‌های اهل بیت (ع) پرداخت. همچنین استفاده از نماهنگ‌ها، دکلمه‌خوانی و سبک‌های ریتم‌داری مثل سرود، نوحه و تشکیل گروه هم‌خوانی برای کودکان بسیار مناسب است.
 

بله. سازمان بسیج مداحان کشور در دوره‌ای که من مسئولیت آنجا را بر عهده داشتم طرحی را پیشنهاد داد که انجام شد و منابع و نظام آموزشی آن نیز تعریف شد. همچنین در مجمع ادبی مذهبی یاس کبود که یک تشکل مردم‌نهاد است نیز یک نظام آموزشی تعریف شده که منابع آموزشی دارد و مراحل و عرصه‌هایی که کودکان باید آنها را در عرصه‌های مداحی بگذرانند کاملا مشخص شده است. به نظرم می‌رسد که تشکل‌های دیگر نیز چنین فعالیت‌هایی را انجام داده‌اند.
 

بله، من هم گاهی این موارد را دیده‌ام که باید از آن پرهیز شود. به نظر من حتما لازم است مربیانی که تربیت کودکان را بر عهده دارند طوری برای نوگلان حسینی و یاس‌های زینبی اشعار را تفکیک، انتخاب و تفهیم کنند که واقعا معنای آن چه را که برای مردم بیان می‌کنند را متوجه شده باشند.
 

مدارس می‌توانند به عنوان یک فعالیت فوق برنامه برای علاقمندان به این عرصه، فضایی را فراهم کنند، چرا که تشکل‌هایی که ما در آن فعالیت می‌کنیم امکان ارسال مربی دارند و اگر در فضای آموزشی که در مدارس فراهم است، وسایل کمک آموزشی و غیره وجود داشته باشد، زمینه و امکان برگزاری کلاس‌های آموزشی در مدارس نیز فراهم می‌آید. البته این کلاس‌ها باید به صورت فوق برنامه برگزار شوند و علاقمندان در آن ورود پیدا کنند.
 

یک آسیب آن است که مربی انتخاب شده، ذی‌صلاح نباشد که در این صورت ممکن است متربیان رفتار و گفتار نامناسبی را به صورت غیر مستقم یاد بگیرند، در نتیجه باید دقت کنیم که مربیانی را در این عرصه انتخاب نماییم که دنیا دیده، با تجربه و اخلاق‌گرا باشد.
آسیب دیگر این است که با اجبار کودکان را وارد این عرصه کنیم که برای آنها طبیعتا ایجاد دلزدگی می‌کند، باید بگذاریم با اختیار خودشان وارد این عرصه شوند.
آسیب دیگر این است که در روش‌های آموزشی، رعایت شرایط روحی کودکان را نکنیم و آنها را به سوی مصائب اهل بیت (ع) سوق دهیم که این آفت هم می‌تواند آسیب‌های روحی و عاطفی فراوانی به کودکان این سنین بزند.
نکته پایانی نیز آنکه نباید کودکان را بدون نظارت یک بزرگتر، صاحب نفس و صاحب فکر در محافلی به کار بگیریم چون ممکن است تبعاتی برایشان به همراه داشته باشد، خصوصا اگر نگاه مادی نیز به این موضوع داشته باشند قطعا تبعات بیشتر خواهد بود.