کد مطلب : ۳۴۵۹۴
مظلوميت "عاشورا" و عوامي فضيلت‌سوز مديران رسانه ملي
روزنامه جمهوری اسلامی/ كرار كربلايي: صداوسيماي جمهوري اسلامي، پس از ارائه سطحي‌ترين برنامه‌ها به مناسبت ماه مبارك رمضان و ايام حج ابراهيمي، اكنون در حال ارائه سطحي‌ترين و كم حس و حال‌ترين برنامه‌هاي ساليان اخير خود به مناسبت ايام قيام حسيني است.
ويژگي عمده برنامه‌هاي صداوسيما، در حال حاضر، ارائه صورتي ظاهري از گرايش به تحليل چند و چون قيام عاشوراست كه در قالب‌هاي موعظه، ميزگرد و متن باصطلاح تحليلي به مخاطبان عرضه مي‌شود اما اندكي تامل در كيفيت واقعي برنامه‌ها نشان مي‌دهد كه برنامه‌هاي به اصطلاح تحليلي سيما و صداي جمهوري اسلامي در واقع به شدت از پرداختن واقعي به لايه‌هاي اصلي قيام عاشورا طفره مي‌روند و شركت‌كنندگان در برنامه‌هاي به اصطلاح كارشناسي نيز در حالي در برنامه‌ها حضور مي‌يابند كه قبلا مطالعه چنداني به منظور ارائه حرف تازه و تحليل جدي يا رفع ابهامات واقعي خوانندگان كه لازمه رشد بينش عاشورايي آنهاست انجام نداده‌اند.
كارشناسي كه حداكثر 24 ساعت قبل -يا حتي بسيار ديرتر - به يك برنامه تلويزيوني يا راديويي دعوت مي‌شود بايد از خود بپرسد كه آيا پذيرفتن منبري با چند صد هزار مخاطب در چنين شرايطي عاقلانه و از حيث احترام به شعور مخاطب و حقوق وي منصفانه است؟
مديري كه ماهها فرصت برنامه‌ريزي را به دفع‌الوقت مي‌گذراند و چند روز مانده به چنين ايام خطيري ياد وظايف خود مي‌افتد بايد از خود بپرسد آيا چنين رفتاري شايسته يك مدير اسلامي و متناسب با ادعاي شهروند‌سازي، جامعه‌سازي و امت‌سازي اسلامي از طريق عظيم‌ترين دانشگاه است؟
ولي مخاطبي كه بين سطحي‌سازي‌هاي رسانه ملي و عوام‌زدگي‌هاي ناشي از حاكميت مداحان‌گريزان از الزامات پيام‌رساني عاشورايي، در واقع هيچ امكان انتخابي براي خود باقي نمي‌بيند، به راستي تكليف خود را از چه كسي بايد بپرسد؟
راديو هر صبح تا شب و هر شب تا صبح در قالب برنامه‌هايي كه فقط عناوين متفاوت دارند مطالبي كاملا تكراري را بارها پخش مي‌كند.
تلويزيون، طلايي‌ترين ساعات پخش خود را به چهره‌‌ها و نام‌هايي كه در يك چرخه انتخاب غالبا دور از شايسته‌سالاري برگزيده شده‌اند اختصاص مي‌دهد و از ميان صدها منبر عالي و متوسط فقط به دنبال مجالس و مساجدي كه تحت نفوذ چند نام محدود قرار دارند و غالبا ارائه‌كننده سطحي‌ترين اطلاعات و شيوه‌هاي عزاداي هستند مي‌رود.
سخنراناني كه براي ساعتي منبر رفتن، تمام روز خود را صرف بازخواني متون و اسناد و جستجوي نكات تازه مي‌كنند، روز به روز در اقليت و انزواي شديدتري قرار مي‌گيرند.
نگاه مخاطب به تركيب عمومي برنامه‌ها و عملكردهاي صداوسيما روزبه روز نگاه مثبت مردم به چند چهره خدوم را نيز كه ايثارگرانه و به اميد اصلاح امور صداوسيما به همكاري با اين سازمان روي آورده‌اند تحت تاثير خود قرار مي‌دهد.
بدتر از همه اينكه، حتي چنين چهره‌هايي در برنامه‌هاي صدا - و به ويژه سيما - كمابيش ناچارند تابع كج‌سليقگي‌هاي مجريان و صادركنندگان فرامين پشت صحنه باشند و در پايان هر برنامه افسوس از دست رفتن فرصت بيان حرف‌هايي را بخورند كه قصد مطرح كردن آنها را داشته‌اند.
اين چرخه فاسد و باطل، تا كي ادامه خواهد يافت و كوتاه آمدن جامعه در برابر اصرار برنامه‌سازان رسانه ملي بر تنزل توقعات و سلايق مخاطبان تا كي و تا كجا امكان ادامه دارد؟
پرسش اخير، مهم‌ترين پرسشي است كه صداوسيما و مسئولانش براي نجات حيثيت خود نيازمند توجه جدي به آن هستند و اگر همچنان حاضر به اين توجه نيستند لاجرم بايد از جايي به آنان تذكر داده شود كه "آينده" و"حال" با هم از دست مي‌روند.
براي تاكيد بر اين اهميت و حساسيت عظيم، كافي است يك نظرسنجي واقعي - نه از نوع نظرسنجي‌هاي صوري و غيرعلمي صداوسيما - انجام گيرد و همه كساني كه نقش و سهمي در قبول و رد كارنامه رسانه ملي دارند، طراحي و اجراي دقيق اين نظرسنجي و التزام به الزاماتي را كه نتايج آن فراروي ايشان قرار مي‌دهد،در اولويت خود قرار دهند.
"عاشورا" اصلي‌ترين سرمايه و پشتوانه مردمي است كه حيات ايماني و اجتماعي خود را در گرو حفظ پيوند با اسلام حماسي و عرفاني و تشيع اصيل مي‌بينند و نبايد اجازه داد فرصت‌سوزي‌ها و عوامي‌هاي افراد‌ي ناآشنا با اهميت و ارزش واقعي اين سرمايه، بيش از اين موجب خسران ملي و ايجاد رخنه در بنيان متين تعلق عقلي و قلبي مردم به اسلام و گسسته شدن رشته‌ها و ريشه‌هاي اصلي پيوند جامعه با عروه الوثقاي اعتقاد به "انقلاب مستمر اسلامي" شود.
ويژگي عمده برنامه‌هاي صداوسيما، در حال حاضر، ارائه صورتي ظاهري از گرايش به تحليل چند و چون قيام عاشوراست كه در قالب‌هاي موعظه، ميزگرد و متن باصطلاح تحليلي به مخاطبان عرضه مي‌شود اما اندكي تامل در كيفيت واقعي برنامه‌ها نشان مي‌دهد كه برنامه‌هاي به اصطلاح تحليلي سيما و صداي جمهوري اسلامي در واقع به شدت از پرداختن واقعي به لايه‌هاي اصلي قيام عاشورا طفره مي‌روند و شركت‌كنندگان در برنامه‌هاي به اصطلاح كارشناسي نيز در حالي در برنامه‌ها حضور مي‌يابند كه قبلا مطالعه چنداني به منظور ارائه حرف تازه و تحليل جدي يا رفع ابهامات واقعي خوانندگان كه لازمه رشد بينش عاشورايي آنهاست انجام نداده‌اند.
كارشناسي كه حداكثر 24 ساعت قبل -يا حتي بسيار ديرتر - به يك برنامه تلويزيوني يا راديويي دعوت مي‌شود بايد از خود بپرسد كه آيا پذيرفتن منبري با چند صد هزار مخاطب در چنين شرايطي عاقلانه و از حيث احترام به شعور مخاطب و حقوق وي منصفانه است؟
مديري كه ماهها فرصت برنامه‌ريزي را به دفع‌الوقت مي‌گذراند و چند روز مانده به چنين ايام خطيري ياد وظايف خود مي‌افتد بايد از خود بپرسد آيا چنين رفتاري شايسته يك مدير اسلامي و متناسب با ادعاي شهروند‌سازي، جامعه‌سازي و امت‌سازي اسلامي از طريق عظيم‌ترين دانشگاه است؟
ولي مخاطبي كه بين سطحي‌سازي‌هاي رسانه ملي و عوام‌زدگي‌هاي ناشي از حاكميت مداحان‌گريزان از الزامات پيام‌رساني عاشورايي، در واقع هيچ امكان انتخابي براي خود باقي نمي‌بيند، به راستي تكليف خود را از چه كسي بايد بپرسد؟
راديو هر صبح تا شب و هر شب تا صبح در قالب برنامه‌هايي كه فقط عناوين متفاوت دارند مطالبي كاملا تكراري را بارها پخش مي‌كند.
تلويزيون، طلايي‌ترين ساعات پخش خود را به چهره‌‌ها و نام‌هايي كه در يك چرخه انتخاب غالبا دور از شايسته‌سالاري برگزيده شده‌اند اختصاص مي‌دهد و از ميان صدها منبر عالي و متوسط فقط به دنبال مجالس و مساجدي كه تحت نفوذ چند نام محدود قرار دارند و غالبا ارائه‌كننده سطحي‌ترين اطلاعات و شيوه‌هاي عزاداي هستند مي‌رود.
سخنراناني كه براي ساعتي منبر رفتن، تمام روز خود را صرف بازخواني متون و اسناد و جستجوي نكات تازه مي‌كنند، روز به روز در اقليت و انزواي شديدتري قرار مي‌گيرند.
نگاه مخاطب به تركيب عمومي برنامه‌ها و عملكردهاي صداوسيما روزبه روز نگاه مثبت مردم به چند چهره خدوم را نيز كه ايثارگرانه و به اميد اصلاح امور صداوسيما به همكاري با اين سازمان روي آورده‌اند تحت تاثير خود قرار مي‌دهد.
بدتر از همه اينكه، حتي چنين چهره‌هايي در برنامه‌هاي صدا - و به ويژه سيما - كمابيش ناچارند تابع كج‌سليقگي‌هاي مجريان و صادركنندگان فرامين پشت صحنه باشند و در پايان هر برنامه افسوس از دست رفتن فرصت بيان حرف‌هايي را بخورند كه قصد مطرح كردن آنها را داشته‌اند.
اين چرخه فاسد و باطل، تا كي ادامه خواهد يافت و كوتاه آمدن جامعه در برابر اصرار برنامه‌سازان رسانه ملي بر تنزل توقعات و سلايق مخاطبان تا كي و تا كجا امكان ادامه دارد؟
پرسش اخير، مهم‌ترين پرسشي است كه صداوسيما و مسئولانش براي نجات حيثيت خود نيازمند توجه جدي به آن هستند و اگر همچنان حاضر به اين توجه نيستند لاجرم بايد از جايي به آنان تذكر داده شود كه "آينده" و"حال" با هم از دست مي‌روند.
براي تاكيد بر اين اهميت و حساسيت عظيم، كافي است يك نظرسنجي واقعي - نه از نوع نظرسنجي‌هاي صوري و غيرعلمي صداوسيما - انجام گيرد و همه كساني كه نقش و سهمي در قبول و رد كارنامه رسانه ملي دارند، طراحي و اجراي دقيق اين نظرسنجي و التزام به الزاماتي را كه نتايج آن فراروي ايشان قرار مي‌دهد،در اولويت خود قرار دهند.
"عاشورا" اصلي‌ترين سرمايه و پشتوانه مردمي است كه حيات ايماني و اجتماعي خود را در گرو حفظ پيوند با اسلام حماسي و عرفاني و تشيع اصيل مي‌بينند و نبايد اجازه داد فرصت‌سوزي‌ها و عوامي‌هاي افراد‌ي ناآشنا با اهميت و ارزش واقعي اين سرمايه، بيش از اين موجب خسران ملي و ايجاد رخنه در بنيان متين تعلق عقلي و قلبي مردم به اسلام و گسسته شدن رشته‌ها و ريشه‌هاي اصلي پيوند جامعه با عروه الوثقاي اعتقاد به "انقلاب مستمر اسلامي" شود.
